Maandag, 5 augustus

Om 7 uur sta ik dus bij de bakker om mijn voorraad aan te vullen. Maar wat heb je aan een bakker als het brood nog niet gebakken is, tenzij…
de broodjes van gisteren wel kunnen. Who cares?

Op naar de Ruhrquelle, en dit onder een stralende zon.

Vandaag toont de route ons het woudrijke Rothaargebergte en kom ik te weten waarvoor Sauerland staat met de leuke troetelnaam “land der 1000 bergen”, dat zal ik de volgende dagen zeker merken.
“Sauer” staat voor “Suer” of “Schwierig”, moeilijk te bewerken grond dus.

De doorkijkjes in de dalen zijn sprookjesachtig en het zou de Rothaarsteig niet zijn moesten, op de mooiste plekjes niet de typische gelijknamige banken je uitnodigen om even te pauzeren. Waar mijn rugzak graag op ingaat.

Via de voormalige grensweg tussen Sauerland en het Waldecker land stijg ik fors tot het hoogste punt van Nordrhein-Westfalen, dus ook van de tocht, 843 meter, en rust op deze Langenberg uit met een verkwikkende hangmatkuur. Net 2 meter hoger dan de ons al gekende “Kahler Asten”.

Van daaruit trek ik door het plateau van de Kalmthoutse heide, ter plaatse de Niederfelder Hochheide gedoopt. De heide staat net nog niet in bloei.

Tot in Küstelberg waan je je alleen op de wereld, ik snuif de geuren op en luister volop naar het getjilp van de talrijke vogels. Mocht er mijn schatje bij zijn, dan zou ze kunnen vertellen welke vogels hier allemaal rondvliegen, voor mij zijn het gewoon perfecte geluiden.
 

In het lieftallige dorpje Küstelberg staat de koffie al klaar, daar had ik op gegokt. Prima dus om te picknicken op het enige terrasje dat het dorpje rijk is en ik vandaag tegenkom.

Na de middag loop ik een kort stukje van de Camino, je weet wel, Santiago de Compostela, terwijl de niets ontziende zon me uitwringt als een dweil. Helaas zijn er op de Steig geen waterbevoorradingspunten zoals op de Camino van weleer. Ik moet dus de drank goed doseren.

Juist voor Winterberg maakt de Steig een ommetje naar de Ruhrquelle. Je zou er zo voorbijlopen, maar als trekpleister voor vele toeristen trekt ze ook de aandacht van de eenzame stapper. Trouwens, elke Westfaler wordt geacht tijdens zijn leven eenmaal van de bron gedronken te hebben, vandaar de drukte…

Niet te vatten dat dit onooglijk kleine bronnetje na circa 217 km als de volwassen Ruhr uitmondt in moeder Rijn.

Stilaan komt het skioord Winterberg in het vizier, nog steeds onder een brandende zon, en hebben we het mooiste van de tocht van vandaag achter de rug.

Het moet zowat 15 uur zijn wanneer ik me uitgeput maar voldaan door een lieftallige 20-jarige serveerster laat bedienen met een Veltins, wat kan ik van zo’n biertje genieten na een zware tocht…

De GPS brengt me feilloos naar de camping waar ik 12,5 EUR neertel voor een plaatsje onder de skilift en met de extra service van elektriciteit aan de tent.

En ja, mijn compagnon de route arriveert net op hetzelfde moment.

Wanneer ik ’s avonds in Winterberg ga winkelen, valt me op dat Sauerland enorm populair is bij de Nederlanders, waar je ook gaat of staat kom je er wel eentje tegen.

Het 3-gangenmenu serveer ik me op een picknickbank: tomaten, penne met kaas en tomaten, yoghurt met cocos; dit alles overgoten met een rode Dornfelder van 2012.

En nu maar hopen op een minder koude nacht, die de kampplaats nog trakteert op een kort en krachtig onweer, wel een mooi spektakel…

De kilometerteller staat op 50,5.
Vandaag was goed voor 30,5 km.

Reisverslagen per dag