Donderdag, 8 augustus

(met overnachting in Imgarteichen)

Het sober en lekker ontbijt dat al om 7 uur klaarstond bevat alle nodige vitamines om de volgende tocht naar Hainchen Höhe aan te vatten. De picknick maak ik klaar in de ÜF want de hele dag is er weerom geen enkele winkelkans.

De morgen is getooid in nevel en motregen maar dat stoort me niet. De pracht van het stukje natuur waar ik doortrek maakt dit ruimschoots goed.

Ik merk voor het eerst zwarte Rothaarsteigtekens, deze staan voor plaatselijke lussen en zullen voorzeker ook de moeite zijn om te bewandelen.

Mijn Duitse compagnon loopt enkele 100 meters voor me uit. Wanneer ik hem inhaal kan ik hem de beschermkap van zijn fototoestel bezorgen, die ik onderweg opgeraapt heb. Een hele opluchting voor hem en zo kom ik ook te weten dat hij de nacht in de tent heeft doorgebracht in Lützel. Maar ja, hij is ook maar amper 1 X 20 jaar. Waarschijnlijk is dit de laatste ontmoeting want voor deze avond hebben we beide een andere bestemming.

Aan de Siegquelle kan ik mijn dorst lessen. Dit is een van de zeldzame bronnen waarvan ik wist dat het water drinkbaar is. Later – rond de middag – pauzeer ik nog bij een opvallende quelle. Vandaag lijkt het wel de dag van de bronnen te zijn, er passeren er nog een paar de revue.

Het appeltje voor de dorst dat de jongedame van 4X20 me deze morgen toestak eet ik met smaak op bij het Lahnhof, tussen de koeien.

Ik merk hier de eerste richtingaanwijzer naar het einddoel, Dillenburg.

De bijzondere Ilsequelle, gezegend met geneeskrachtig water, en door deze eigenschap op het zelfde niveau staat als de bron van Lourdes, is de plek bij uitstek om te picknicken. De bron op zich is niet indrukwekkend maar ik wil haar toch mijn respect betuigen.
Ik vul mijn drinkfles met het helende water, ik ondervind zelfs dat het een speciale smaak heeft, en neem me voor om er later op de dag een lekker koffietje mee te zetten, ook weer op een bijzondere plaats.

Officieel heb ik nu 120 km in de voeten zitten, nog 45 te gaan…

De bank onder het infobordje over Kaffeebuche nodigt uit om het helende water op te warmen tot een lekkere kop koffie. Afwachten wat het effect gaat zijn, ik kan er alleen maar beter van worden…

Trouwens, de hele Steig word je voldoende geïnformeerd over alle bezienswaardigheden aan de hand van gedetailleerde info-borden. Zo is het verhaal over de geschiedenis van de Kohlstrasse en de Eisenstrasse, die ik gedeeltelijk bewandel heel boeiend.

Ik ben nu niet meer ver verwijderd van Hainchen Höhe, waar ik de route zal verlaten om af te dalen naar gasthof Jokebes in Imgarteichen. Een ommetje van 2,7 km heen en ruim 200 meter lager gelegen, dewelke pal op een van de Duitse routes van de Camino valt. Het is even opletten want de peilen kleuren nu geel.

Rond 15:30 arriveer ik bij Jokebes Gasthof en wordt er enthousiast verwelkomd door de eigenaars die wandelaars een warm hart toedragen. De kamer kost 40 EUR. Ik reserveer ook een bord voor het avondeten.

In de vooravond laat ik me verleiden om het stukje van de Camino dat door het dorp trekt even te belopen, en ja, de Camino-schelpen wijzen allemaal de goede richting aan.

Als avondeten kies ik voor de Rothaarsteigmenu van 14 EUR. Gewone maar lekkere kost, enkel het bergje ajuin kon niet op mijn sympathie rekenen.

Ik spreek nog af met de baas om morgenvroeg om 7 uur reeds te ontbijten en om de dag af te sluiten neem ik nog een half litertje Müller-Türgau mee naar de kamer.

Vandaag was goed voor 31 km.
De km-teller staat nu op 149,7

Reisverslagen per dag